CONCURS LITERARI 2007 IES CAR DE SANT CUGAT ESCRIBIENDO PARA TI



Documentos relacionados
LA OLA. Cinco cuentos para leer en voz alta. Autor: Antonio Pons

Actividad 2.- Cuento y vídeo de Ubuntu

Actividad 1: Olivia y los osos polares

REPORTE - Cómo superar el desamor?

PEDRO VÍLLORA: La muerte

- Gané!- gritó Paolo y se puso a celebrar alrededor de Alejandro.

Jesús es Mi mejor Amigo

El príncipe y el poder mágico

Transcripción entrevista Carlos. Entrevistadora: entonces tu lengua materna es náhuatl? Entrevistado: sí, náhuatl.

Mientras, yo estoy aquí, en Alemania, escondido, hay muchas personas que continúan

Azul o Rosa? Fernanda González Viramontes

REFLEXIONES DE LOS ALUMNOS EN PRÁCTICAS SOLIDARIAS

Recetas. Lección para hacer en casa. Dios está siempre presente en nuestra familia. es seguro para ti y los demás.

MANIFIESTO DE CAMPAÑA

Puedes Desarrollar Tu Inteligencia

III Certamen de Poesía Conmemorativa A Los Mártires De La UCA. Poemas Para Los Mártires. El fantasma de un mártir

Evangelia CURSO PARA EL ULTIMO MOMENTO 3. LECCIÓN

L204 DVD-ROM 1 Audio transcripts: Unidad 1

Texto: Millizen Uribe Fotos: Belisario Féliz Jiménez Pais: República Dominicana

EL SECRETO DE MI ABUELA

Recursos asociados a El cuento con viñetas

EL APOCALIPSIS DE PABLO Nag Hammadi Códex V, 17, 19-24,9

LEYENDO UN CUENTO. Cinco cuentos para leer en voz alta. Autor: Antonio Pons

Maruja, si, esa soy yo, una Maruja. Mi vida es normal, bonita,

EL SAUCE QUE NO QUERÍA LLORAR

Sacerdote. Licenciado en Psicología. Licenciado en filosofía y letras.

LECTURA Super PEPO y Clementina

El Supermercado. Hoy tengo que ir yo solo al supermercado a comprar un kilo de. . Voy a pasármelo bien en el supermercado.

Día 34: Dar los regalos de Dios

DISCURSO DE DESPEDIDA DE LA XXXV PROMOCIÓN DEL COLEGIO SANSUEÑA

CÓMO SUPERAR LA ADICCIÓN A LA COMIDA

Fichas Fotográficas Mi mamá: Gloria Isabel Anzola de Lanao

FICHA PARA EL PROFESOR

Entrevista a Juanes: Un Rato Con Juanes Por Gabriel de Lerma (Adaptado de la Entrevista a Juanes de rdselecciones.com)

UN LIBRO, UNA ILUSIÓN

MI MEJOR AMIGO. Pensamiento tema

MI HERMANA LOLA. Financiado por: Texto: Àngels Ponce Ilustraciones: Miguel Gallardo

DramaShare Drama: La Fiesta de Cumpleaños Spanish Language Script

[ TALLER DE RADIO-TEATRO PARA JÓVENES] Guión de radiofónico Voces Mesoamericanas Acción con Pueblos Migrantes A.C.

Las 3 Claves Para Conquistar Una Mujer

El relato de Génesis 24 nos muestra hermosamente

TE IMAGINAS LOS INFINITOS PROBLEMAS DE UN HOTEL CON UN NÚMERO INFINITO DE HABITACIONES, QUE SUELE LLENARSE CON UN NÚMERO INFINITO DE HUÉSPEDES?

VEN (SI MAYOR) Letra y música: G. Torres. SOL DE JUSTICIA (DO MAYOR) Letra y Música: G. Torres. En su presencia unción y poder conseguirás

Lección Era capaz el hombre endemoniado de salvarse el mismo del poder de todos los demonios que lo controlaban? -No.

GUÍA DE DISCUSIÓN PARA LOS PADRES

Lección Marta pensó que Jesús iba a resucitar a su hermano en el último día. Es eso lo que Jesús quería decir? -No.

REFLEXIÓN PARA LA REUNIÓN POR GRUPOS.

El Cielo, el Hogar Hermoso de Dios

Entrevistadora: entonces el español lo aprendiste en la escuela y el ngigua en la casa

Biblia para Niños. presenta. Isaías Ve el Futuro

Homilía del Padre Cipriano Sánchez, L.C. Misa del Espíritu Santo 5 de noviembre de 2015 Capilla Universitaria.

XXII CONVENCIÓN NACIONAL FAMILIAS ANÓNIMAS

OBJECION: PREGUNTA: No tengo tiempo? No tengo dinero No soy el tipo de persona de Ventas

Contenidos vocabulario gramática funciones comunicativas cultura y sociedad

MASCULINO-FEMENINO Perdón mujer, ya sé que debe ser FEMENINO-MASCULINO Las damas van primero.

EL OTRO ES MI HERMANO

El viaje. horas. Como no tenía nada de hambre, metí unas galletas y un yogurt en el bolso y antes de salir

En tercer lugar nos dice que era un lugar donde Jesús se había reunido a menudo con sus discípulos y que Judas también conocía el lugar.

COMO ESTAR LIBRE DE PREOCUPACIONES. Por Marianne Lizana Moreno

EL NÚMERO. 1. Vamos a escuchar el comienzo de la película. Quién crees que habla?

Música. Tocar y cantar Autor: Carlos Guido

Lección Cuál fue el nombre del hijo que Dios les dio a Abraham y Sara? -Isaac.

Un milagro inesperado

Con quien bailas en tu cama?

Confío 1. HISTORIA JUDÍA

Rocío Gómez Sanabria

7 cosas que he aprendido después de un año sin beber alcohol

Llámame pequeña y hazme sentir grande

La INCREIBLE batalla de

DEVOCIONALES PERSONALES EN JUAN

1. DAME DE BEBER. Dame de beber del Agua viva del Agua viva.

ENCUENTRO CON SENCILLEZ DE CORAZÓN

Susana Gómez-Leal Martín 3 ESO A - Canillejas

Debate: Los niños y las niñas deben trabajar?

La maternidad en el seno de las parejas lesbianas:

Cómo Vencer el Miedo al Amor

ENCENTRO NACIONAL DE JUVENILES CATEQUESIS PREVIA: ENCUENTRO nacional de JUVENILES 2015

La videoconsola de Jordi y el plato de mijo de Salima

Querido Dios, cuida por favor, de todos los que quiero. Protege a las personas que me quieren y me cuidan, y haz que siempre sean felices.

Título: Educar para fabricar ciudadanos emisión 49 (13/12/2009, 21:00 hs) temporada 14

habían estudiado mucho la Ley. 16 de junio 2013 Obra: La pecadora perdonada

El tigre blanco y el joven leñador. En un lugar de China, en una pequeña aldea, vivía un joven leñador con su anciana madre.

Probablemente, el mejor test de personalidad que existe para conocerse!

El hormiguero de los gusanos

La luz en África. Nombre y Apellido: Michaela Debnáriková. Nombre del centro: Gymnázium Mikuláša Kováča,

LAS FRACCIONES DE CARLOS

PLEGARIA EUCARÍSTICA III PARA LA MISA CON NIÑOS

TE INVITAMOS A LEER EL CUENTO:

EXAMEN DE UBICACIÓN DE ESPAÑOL

que parece importarle es su apariencia, su autosuficiencia y una alta falsa autoestima que la conduce a una vida de soledad y al abismo del vacío.

EL FUTURO SERÁ UN REGALO DE DIOS (B )

Pero lo que más le gustaba hacer a la princesa Tesa era jugar al fútbol. Por eso, le llamaban la princesa futbolista, y a ella le gustaba mucho ese

La nueva aventura. s a r a g i r a l d o j i m é n e z p e r e i r a

ENTREVISTA A OLGA GÓMEZ

Somos diferentes Somos iguales. La presión social para casarse y tener hijos

RESUMEN. Colegio Antonio Machado Baeza (Jaén)

Moisés 7. Llegando a la tierra prometida Versión para líderes. Para un estudio de una hora, sólo hagan las preguntas marcadas con asterisco (*)

ME GUSTA CÓMO SOY. Mi hermana mayor tiene mucha suerte en la vida. Ella es una esfera y puede ir a dónde quiera rodando y a mucha velocidad.

El Máximo Regalo Una Carta de Amor

Transcripción:

CONCURS LITERARI 2007 IES CAR DE SANT CUGAT PRIMER CICLE D'ESO PRIMER PREMI DE POESIA SARA CUSÓ (1r ESO) Nunca lo dije, jamás lo diré. pero me enamoré de ti. ESCRIBIENDO PARA TI El primer día en que te vi me sorprendí. No podía parar de mirar esos ojos, tu pelo, tu cara., a ti. Cuando me mirabas, me ponía nerviosa y cuando te acercabas y te sentabas a mi lado, sin palabras me quedaba porque estaba enamorada, siempre pensando en ti. Me despierto o no sé: eres un sueño? Tal vez.

SEGON CICLE D'ESO PRIMER PREMI DE POESIA ANTONI GRAU (4r ESO) TEMPS MARCIT Amb sos tristos ulls em mirava cara a cara, branca a branca, esperant l'indegut ara d'alliberar-nos del que encara ens trava. Oh desitjada llibertat Plaent i dolça com la mel. Mel que es fonia en batre les ales i que de llàgrimes ens guarnia el vel. Saps? Què saps que ja no sàpigues? Neixes, vius i arriba la tardor, per a les teves amigues i també per al teu amor. Però no com es marceixen les fulles també es marceix com ça l'anacrònica i trista Lluna que tan sols veu el temps passar. I caurà de nou el vel de la nit i els udols imploraran l'impossible i el teu alè l'esperaré audible per ser viu, sí! un altre matí.

SEGON CICLE D'ESO SEGON PREMI DE POESIA NADINA RIERA (4r ESO) EL PESAR DE TU AMOR Por qué tus dulces ojos me enamoran si con dos perlas tengo suficiente, como una luz que deslumbra mi mente y que, al iluminar, los míos lloran? Por qué tus suaves labios me apasionan si estar con los míos no se merecen, cada día en mis sueños aparecen pero al final ellos me abandonan? Siento tu aliento correr por mi vena, noto tu fuego ardiente al despertar y el calor de tu piel en la luna llena. Enorme desespero siento al pensar: por qué no te marchaste con mi pena? por qué me dejas con este pesar?

SEGON CICLE D'ESO PRIMER PREMI DE PROSA NEREA MARTÍN (4r ESO) OBSESSIÓ " El nas, el nas és la part del cos visible per la gent que ens mira la cara. Precisament el meu problema era aquest. El meu nas era gros i fastigós. En el mirall era d'una dona alta i prima amb un nas que m'ocupava tota la cara i que intentava tapar-lo amb els cabells llargs i rossos. Les nits eren llargues i les passava sense poder dormir. Feia grans esforços per pensar en una altra cosa que no fos el nas, però cada nit el tema principal dels meus pensaments era un nas gris que em perseguia. El rendiment en el treball era molt baix a causa de la meva obsessió. La meva feina consistia a fer maquetes de vaixells de fusta i ensenyarles als possibles compradors, és a dir, un treball de cara al públic on l'aparença física pot afectar molt les vendes. Aquest era un factor important que incrementava el meu complex nasal. Després d'haver faltat una setmana a la feina i d'haver dormit poc vaig parlar amb la mare per demanar-li consell, però ella em va dir que tenir un nas una mica gros, era una peculiaritat que tenia i que em feia diferent als altres i que en conseqüència no es podia convertir en una obsessió. Malgrat el comentari de la mare no vaig canviar d'opinió i per això vaig començar a estalviar per fer-me la cirurgia estètica. Vaig començar a consultar les clíniques especialitzades del barri, i el preu més econòmic era de vint-i-cinc mil euros; una quantitat molt alta que trigaria a estalviar cinc anys. Molt de temps. La solució més ràpida era fer dieta per veure si els pocs greixos que s'acumulaven en el nas es cremaven i es feia més petit.

La primera dieta que vaig fer va ser treure el berenar i menjar menys a l'hora de dinar, però al cap d'un mes el nas continuava gros i voluminós com si hagués engrossit. A causa d'això vaig deixar de menjar, només bevia aigua per no deshidratar-me. Vaig arribar a pesar trenta-sis quilos en tres mesos, però el nas continuava gran i brillant a la cara, com si cada vegada fos més gros i pesant. Així que vaig decidir continuar un altre mes sense menjar. - On deixem el dietari de la senyora 33? - Fica l dins el seu fèretre.

BATXILLERAT PRIMER PREMI DE POESIA KIRILL POTAPOVICH (1r Batxillerat) DEESSA Ones d'aire perfumat fent impossible moure's, pel camí, el camí de la passió més pendent, més atret que et descobreixen apareix oh la perfecta envolten agradablement s'agarren a tu i et porten que cada cop et fa més atret, per les seves respiracions llunyanes el seu amagatall, i davant la nostra vista harmonia.

BATXILLERAT SEGON PREMI DE POESIA JAVIER GÓMEZ (2n Batxillerat) IRA Y FUEGO Incrédulo, atónito, triste y enfadado, enfadado al ver el asesinato que tú has cometido, cual cometa feroz, destructor de planetas, planeas planear sobre nuestras cabezas haciendo planes para matar, destruir, percibir y, por mi parte, morir. Te crees, os creéis dioses ante nosotros, crees que tu palabra vale más que la mía, muere, pues lo único que sé es que no sabes nada, porque humana eres y humana mueres, muere. Crees que piensas, luego no existes, luego caíste, luego cae en las sombras de mi vida irritada por tu presencia, como lo percibo por mis cinco sentidos, entonces es certero. Ojalá venga Cerbero y te lleve al inframundo, lejos de este mundo, eso sería certero? Yo caería en pena, pues ya lo estoy, lo estoy al estar en tu inframundo y en él siempre me hundo. A tu soberanía estoy sometido, herido, lleno de heridas, lleno de ira por esta vida perdida, hundida, caída Sólo digo muere simplemente, muere solo un rato, muere dos instantes y verás cómo me siento y verás que no miento y verás que el infierno es tu casa, pues tú eres un demonio que se cree Satanás, y nada más, y nada más, y caerás, incrédula, atónita, triste enfadada quedarás, pero seguro no cambiarás.

BATXILLERAT PRIMER PREMI DE PROSA MAITE GABARRÚS (2n Batxillerat) OJALÁ LO HUBIÉRAMOS CONOCIDO JUNTOS " Que tu recuerdo ponga lágrimas en los ojos de quien nunca te dijo que te amaba" (Amalia Bautista, Tres deseos) Probablemente este sea el final absoluto de todo aquello que llaman felicidad. No sé si llegué a experimentarla plenamente. Si lo pienso fríamente, tenía pocos motivos para ser feliz y ahora mismo me cuesta buscar algo para poder levantarme de la cama. La noticia de que te fuiste me llegó una tarde, una de esas que te gustaban tanto. Llovía y el sol había desaparecido, sólo nos quedaba su recuerdo a aquellos que lo habíamos visto alguna vez. Tú fuiste mi único amigo. Ya no sé diferenciar entre estas palabras, no sé lo que son amigos, conocidos o compañeros. Al final me he dado cuenta de que las palabras eso son, sólo palabras. Tú fuiste el que me alegraba los días, en el que pensaba cuando tenía problemas o al que corría para celebrar lo poco bueno que me pasaba, probablemente eso sea un amigo. Las personas importantes tienen el poder de estar en todas partes. Viven y perduran en las que quieren. Tú estabas en mí, en todas las cosas que hacían que te recordara: cuando veía la película que tanto te gustaba, escuchando esa canción que decías que te recordaba momentos mejores, o recordándote simplemente por hacerlo. Miraba a mí alrededor y nadie entendía nuestro mundo y tampoco lo respetaba. La forma de alejarme de los demás ha sido y es una forma de protección. Ya no quiero sufrir, no quiero soportar a quien no puede entender que dos personas han nacido para estar en el mismo camino, que la vida no se acaba cuando dejas de respirar o que pensar en alguien no es sinónimo siempre de deseo. Se acabó perder el tiempo engañándome. Ahora ya solo me dedico a mí, a lo que me queda de ti y a los que aun pueden recordarte.

Todas las conversaciones están dentro de mí y surgen poco a poco, como olas que están en el mismo mar, vuelven a la orilla, vienen y se van, nunca sabes qué traerán, pero siempre tienes la certeza de su regreso. Recuerdo la conversación de nuestro final y de tu paraíso y el mío. Tú querías irte una tarde de lluvia, una de esas que tanto te gustaban. Decías que te gustaba esa oscuridad en pleno día, no poder ver el sol pero saber que está escondido esperándonos, decías que esos días estabas especialmente triste, que podías decir todo lo importante y que además podías llorar de rabia, de alegría o de lo que quisieras sin importarte los demás. Esos eran tus días. En uno de ellos me explicaste que habías leído en un libro en el que una madre había perdido a su hija pequeña. La madre, como último recurso para mantenerla un poco más con ella, pensó en convertirla en algo más bello aún. La incineró y fue hasta el río más bonito, en compañía de sus amigos, y allí puso a su reina. Ella decía: el río poco a poco llegará al mar y allí ella será feliz y estará en un lugar maravilloso, un lugar que no termina y que no tiene limite. Solo cuando este preparada y cuando haya hecho todo lo bueno que le queda, se evaporará. En la próxima tarde de tormenta volverá conmigo y yo le estaré esperando. Esperaré cada tormenta y cada día gris porque sé que ella volverá y que otra vez volveremos a estar juntas. Ese día una vez más te dije lo importante que eras para mí. Te dije que gracias a ti había días en que me ponía objetivos o que por tu compañía o por el hecho de estar juntos era feliz. Te quería por tus defectos y por tus virtudes, te necesitaba cerca de mí, a tu lado tenía la fuerza que me faltaba, sentía que podría atravesar el mundo si tú me dabas la mano. Si hubiera tenido que recorrer el infierno con alguien, habría sido contigo. Tú decías que al morir querías que te incineraran y que te llevaran a un lugar bonito y que junto con tus fotos y tus libros querías que te dejasen en ese río que te devolvería una vez más a nosotros. De alguna forma tu último favor era un regalo para nosotros. Tu paraíso era muy diferente al mío y yo tenía uno muy diferente al tuyo, así que hicimos uno juntos. Tú pensabas que teníamos esta vida para encontrar a las personas importantes, para que nos ayudasen a continuar. Al terminar aquí iríamos todos a un lugar mejor, un lugar donde nuestra función sería cuidar y proteger. Los pequeños detalles a los que aquí abajo no damos apenas importancia, y en realidad son los que conquistan la felicidad, son por aquellos que nos cuidan desde un lugar mejor. Desde tu comida preferida, una carta de

aquella persona de la que hacía mucho no sabías nada, tu canción preferida al poner la radio, encontrarte con tu mejor amigo inesperadamente, unas vacaciones inolvidables, un libro que descubres por casualidad, aquellas fotos que creías haber perdido y aparecen en un cajón.ellos te están recordando, a su manera, pero te están recordando. Después vendrá el reencuentro en un lugar tan maravilloso que aún no se ha inventado. Ni en los mejores sueños podemos imaginar un lugar en el que todas las personas algún día estarán presentes queriéndose y queriéndote eternamente. Yo pensaba que el paraíso era otra cosa. Era un lugar muy lejano de todo lo que tú me contabas. Yo creía en otras vidas, las suficientes para encontrar a las personas que están hechas para ti, para descubrir el amor, para morir en paz, para sufrir y para cumplir tus sueños, para viajar, para aprender, para escuchar la buena música, para bailar noches enteras, para las injusticias, para pasear con tu perro, para volar junto a tus hijos, simplemente para vivir. Unos son tan afortunados que viven muchas vidas y encuentran dolor y sufrimiento, pero también a personas tan maravillosas y con tanta fuerza como para devolverlos una vez más a la vida. Yo creía en volver a nacer, en volver a encontrar a los verdaderos, yo sabía que las despedidas no eran importantes, yo sabía que los volvería a encontrar. Al terminar viviríamos todos en aquel lugar, todos juntos, recordando todo lo bueno que hicimos, y si recordásemos lágrimas sólo serían de alegría. Todos lloran a mí alrededor. Todos están muy tristes. Los deberías ver, sé que estás por aquí junto a mí, como siempre, sé que estarás pensando lo mismo que yo. Todos llorando, incluso aquellos que apenas te conocían. Por qué lloraban?...yo aún no lo entiendo. Me pidieron que hablara, no recuerdo ya quién fue. Me negué, porque sabía que a ti no te hubiera gustado, sabía que tú ya no creías en su religión, tú tenías fe en otras muchas cosas, pero no en esa. No cumplieron tu última petición, nunca te dejaron expresarte tal y como eras, por eso creo que la única que te conoció de veras fui yo. Me encantó tu carta. Todos a mi alrededor creen que les has fallado, pero yo creo que ha sido al revés. Te he perdonado. Te quería y te quiero demasiado. Perdóname tú a mí, por favor, perdóname por no estar contigo, por no irme contigo. Te perdono casi todo: que no me lo dijeras, que lo decidieras y no contaras conmigo, que pasaras tanto miedo sin decírmelo, que sufrieras sin mí Lo único que no te perdono es que me hayas dejado sola, en el mismo mundo de mierda que tú ya no podías aguantar, tú eras el fuerte y yo la que iba detrás de ti. No te

perdono que no me dejaras marcharme contigo, no puedo. Creo que cumpliré tus últimos deseos, nunca me rendiré, y lucharé y te buscaré. Te recuerdo cada día. Te necesito cada hora. Busco tus abrazos en otros, pero no me hacen el mismo efecto. Lloro en las tardes de lluvia pero ya nadie me dice que es normal. Ya nadie me dice que está orgulloso de mí o que me necesita o que simplemente estando a su lado se está bien. Veo tu reflejo en todos los espejos y todas las fotos de mi pared tienen tu cara o tu espíritu. Tu nombre aún está en mi agenda y seguiré celebrando tu cumpleaños. Sola. Sola. Sin ti. Nos faltaban tantas cosas por hacer. Nos faltaban tantos sueños por cumplir, que pensar ahora en el futuro me produce vértigo. Yo cumpliré tus deseos. Quemaré tus fotos, tus cartas, todo lo material que nos unía. Lo llevaré a ese río y lo dejaré que fluya y que huya de mí. Esperaré esa tarde de tormenta en que nos podremos volver a juntar. Espérate tú también, acuérdate de mi, sobre todo no me olvides. Yo ya espero el momento en que salga a la calle, la lluvia me moje, el momento en que no te distinga entre mis lagrimas, en que pueda llorar de felicidad y de tristeza. Hoy en tu funeral muchos lloran. Hoy en tu funeral luce el sol. Yo ya lo entiendo, estás por ahí arriba y él brilla más que nunca. Hoy, dos días después de que te encontraran en aquella habitación sin vida y con tres cartas en la mano, te perdono. Hoy te quiero más que nunca. Hoy más que nunca estoy orgullosa de ti. Hoy estoy orgullosa de mí, por haberte conocido, por haberte comprendido y por decirte todo lo que sentía. Hoy más que nunca entiendo nuestra relación y recuerdo que muchas veces te dije que te quería, yo sí sé que te fuiste sabiéndolo todo de mí. Hoy ya sé que lo sabía todo de ti. Hoy es el día más triste de mi vida y hoy probablemente sea el más feliz. Hoy me doy cuenta de todo lo bueno que me has dado, sé todo lo bueno que fuiste, ya lo conocía y todo lo que te quisiera haber dicho ya lo hice. Hoy no me arrepiento de nada y no me ha hecho falta perderte para saber lo importante que eres. Hoy te siento dentro. Hoy te siento de verdad. Hoy sé que en nuestra unión no importaban los cuerpos, eran y son las almas las que siempre estuvieron y estarán unidas. Hoy en tu funeral muchos lloran. Creo que les entiendo, muchos ya nunca tendrán la oportunidad de decirte lo mucho que te querían, lo mucho que te echaban de menos cuando no estabas, lo mucho que te necesitaban y lo mucho que sufrían con tu dolor, hoy lloran porque

nunca te dijeron lo mucho que te amaban. Hoy lloro por ti, por mí, por ellos. Vuelve pronto. Estoy deseando que llueva, estoy deseando que vuelvas. Ojalá se cumpla tu último deseo. Ojalá sea capaz de hacerte volver. Por ti y por mí. Tú me fallaste y te rendiste. En esa tarde de tormenta yo me rendiré también. Cuando vuelvas ya estaremos en paz. Acuérdate de mí y perdóname. Por favor, vuelve pronto. Yo ya estoy preparada para irme. Cuando estemos juntos.te necesito y espero que me expliques cómo es el mar. Ojalá lo hubiéramos conocido juntos.

SEGON PREMI DE PROSA SANTIAGO GODOY (2n Batxillerat) REFLEXIONES MATUTINAS Y LA HORMIGA Iba yo caminando en mi procesión matutina hacia el instituto, con pasos lentos y arrastrados como un reo recorriendo la milla verde en pos de un destino fatal, y fijé mi soñolienta mirada en algo que en otras circunstancias hubiera pasado desapercibido a mi atención. Una hormiga. Una simple y trabajadora hormiga. Esto puso mis neuronas en funcionamiento antes de lo que yo esperaba, que normalmente es a segunda hora de clase. Volviendo a la hormiga y a mis divagaciones, empecé a pensar en los hombres, en su racionalidad, en su libertad, en su independencia. - Qué es lo que necesita una hormiga para vivir?- me pregunté. -Ser hormiga, supongo - fue la conclusión que extraje. Entonces me vino a la cabeza la misma pregunta, con un ligero matiz: - Qué es lo que necesita un hombre para vivir? En ese momento la situación se complicó bastante. Había dado con la veta de hierro en mi intento de crear un pozo hasta la respuesta, que parecía estar mucho más abajo. Un hombre para vivir lo que necesita es ser albañil, carpintero, ingeniero, médico Fue en ese preciso momento cuando me asaltó una pregunta, la pregunta: Por qué nos ha tocado a los hombres la estúpida tarea de ser la especie superior? Pensando en esto, me di cuenta de mi error, de mi fatal conclusión. La hormiga, para vivir, tiene que ser hormiga, sí, pero porque esa es su misión, el objetivo de su corta vida. Ella no puede elegir, no puede decir "ahora voy a ser soldado o reina o torero", ella no tiene libertad de elección, porque está programada por la naturaleza

para un fin, y ella sabe que sólo puede hacer aquello para lo que ha nacido. Pero cuál es la misión del hombre? Entonces caí en la cuenta de que había llegado al final de mi divagación, chocando contra las rocas afiladas de la ignorancia humana, ya que nadie sabe cuál es la misión del ser humano. Nosotros no estamos programados. Tenemos libertad para decidir sobre aquello que está a nuestro alcance. Me invadió entonces un sentimiento de impotencia y de ira hacia mi amiga la hormiga: ella ya lo tenía todo hecho, sin preocupaciones, sin problemas. Sólo me quedaba ejercer mi papel como animal superior. Fue ahí donde me di cuenta de algo que me alegró. Yo sí podía elegir: elegir la vida o la muerte de mi pequeña amiga, del mismo modo que podía elegir en mi propia vida. La hormiga seguía su camino, ajena al torrente de pensamientos provocados por su existencia. Vivió.

PREMI DE TEXT EN LLENGUA ANGLESA MARTIN SUNJIC (1r Batxillerat) IT'S JUST HER I just want you guys to say that I met a special girl last day. I just don't know how to tell her that I love her since I first met her. I just don't have words to explain that she' s the source of my pain. I just want to know why she makes me feel like if I were in the sky. I just feel that without her I'm alone and that I miss her whenever I'm at home. I just wonder if we could be together and that I'll love her forever and ever. Sant Cugat del Vallès, 23 d'abril de 2007