MENTIRA PREMIO EDEBÉ DE LITERATURA XUVENIL

Transcripción

1

2 CARE SANTOS MENTIRA PREMIO EDEBÉ DE LITERATURA XUVENIL rodeira

3 Obra gañadora do Premio EDEBÉ de Literatura Xuvenil segundo a resolución do Xurado formado por: Sr. Javier Brines, Sra. Victoria Fernández, Sra. Anna Gasol, Sra. Rosa Navarro Durán e Sr. Robert Saladrigas. Care Santos, Ed. Gal.: rodeira, 2015 Rúa Rafael Alberti, n.º 11, baixo A Coruña Atención ao cliente: contacta@edebe.net Directora da colección: Reina Duarte Editora: Elena Valencia Fotografía da cuberta: Shutterstock Tradución: Ricardo Fernández Sabín Primeira edición, setembro 2015 ISBN Depósito Legal: B Impreso en España Printed in Spain EGS - Rosario 2 - Barcelona Calquera forma de reprodución, distribución, comunicación pública ou transformación desta obra só pode ser realizada con autorización dos seus titulares, agás excepción prevista pola lei. Diríxase a CEDRO (Centro Español de Dereitos Reprográficos) se necesita fotocopiar ou escanear algún fragmento desta obra ( / ).

4 A vida é un xogo, rapaz. A vida é un xogo que un xoga de acordo coas regras. Si, señor, xa sei que si. Xa o sei. O vixía no centeo, J. D. Salinger

5 Segundo as estatísticas, en 12 meses houbo máis de delitos cometidos por menores de idade. Os máis frecuentes foron os roubos: de coches, de cartos, de aparellos electrónicos (especialmente, teléfonos móbiles). En todo tipo de sitios: coches, supermercados, no medio da rúa, dentro das casas... En total, roubos. Entre estes ladróns adolescentes, os máis habituais son os de 17 anos. Os 17 deben ser unha idade complicada. Ao mellor é que, entre os 16 e os 18, a xente se aburre. O caso é que nun só ano a policía detivo máis de ladróns de 17 anos. De 14, en cambio, só a metade: Despois dos roubos, as estatísticas falan de delitos de lesións: menores acabaron no cárcere por ese motivo. «Lesións» son danos corporais causados por ferida ou golpe; por exemplo, cando nunha pelexa lle arreas a un tipo unha patada con toda a túa alma e lle fas dano de verdade. Despois veñen as violacións: 5

6 267. Ben, a lei chámalles «delitos contra a liberdade e a identidade sexual». E así chegamos ao máis alto da lista. Aquí temos os asasinatos. «Homicidio e as súas formas», di a lei. Total: 44 condenas. Pouca xente, en resumo. Dos 44, 43 son rapaces. A única rapaza asasina dese ano tiña 16. Os de 17 gañan de novo por goleada. Son 20. Asasinos de 16 anos tamén hai algún, pero moitos menos: os datos oficiais falan de 13. Incluso así, custa traballo imaxinalos, verdade? No tarot, a carta número 13 é a Morte; que simpático. Tamén temos oito asasinos de 15 e tres de 14. Só tres de 14. Tres son moi poucos. Os xuíces de menores non queren nin oír falar dos que aínda non cumpriron os 14. Antes dos 14 es un neno, un inocente, un «inimputable». Significa que, fagas o que fagas, non tes a culpa. Es alguén que non sabe de que vai o mundo. Alguén que non probou aínda o sabor amargo da vida. Un privilexiado. Non existes. Reparemos nisto: tres asasinos de 14 anos. Tres raros entre os raros. Dirávolo calquera experto: o asasinato é un delito pouco habitual entre os mozos criminais, é demasiado grave, 6

7 implica un grande esforzo, a xente non morre así como así. Aínda que, de cando en cando, ocorre. Todo acaba por ocorrer, tarde ou cedo. Somos unha raza de chalados. Calquera de nós é capaz de calquera cousa, sempre que se dean as circunstancias adecuadas. Na sociedade deben existir as froitas prohibidas para que as outras, as boas, as sas, poidan rexeitalas, afastarse, non deixarse contaminar. Respirade tranquilos. Os asasinos de catorce anos non son a norma. Eu son unha excepción. Unha rareza das estatísticas. Ás veces pregúntome que fixeron os outros dous. 7

8 I SALINGER

9 1 Os meus pais son unha lata. Cada noite, despois de cear, enguedéllanse en todo tipo de debates sobre temas complicadísimos: os banqueiros, a crise, os Estados Unidos, a seguridade mundial, a delincuencia, a pobreza... Recórdanme algúns programas da tele que duran unha eternidade e que son máis aburridos ca un concerto de zambomba. En serio, que non os entendo. Das súas cousas, non discuten nunca, ou case nunca, pero son capaces de botar horas e horas falando do que pasa no mundo. Fai falta ser rariño. Do seu último debate non hai tanto tempo. No telexornal acababan de emitir unhas imaxes onde se vía, nun vagón do metro, como un mozo louro e alto lle propinada puñadas na 11

10 cara a un pobre rapaz. Un ataque racista sen ningún motivo, dixeron. A vítima era oriental, nacido en Mongolia. A policía non tardou en deter o agresor, e o xuíz enviouno a un centro de menores. Nas imaxes non se lle distinguía a cara porque a levaba cuberta por unha especie de veo semitransparente. Iso faise porque a lei protexe os delincuentes mentres son menores de idade, explicoume a miña nai. O meu pai fixo un aceno de desaprobación. Non está de acordo con que as cousas sucedan así. Mamá pensa que os menores merecen outra oportunidade, que aos 17 anos non hai nada que non teña remedio. O meu pai preguntoulle de que bando estaba, xa que defendía os delincuentes. Dese pobre mozo seguramente nunca se ocupou ninguén. Se o fixeran, sabería distinguir entre o que se debe facer e o que non, e non se comportaría dese modo dixo ela. Era boa! Un mozo de 17 anos sabe perfectamente o que está ben e o que non, e tamén sabe o que fai. E quen defende o pobre rapaz que levou a malleira, eh? saltou o meu pai. Todo o mundo, está claro dixo mamá. A vítima sempre a defende todo o mundo. Na 12

11 nosa sociedade, o que sae mellor parado é o que sabe ir de vítima. Bla, bla, bla. Coma sempre. Unha lata. Para mamá «ocuparse de min» que son filla única significa un montón de cousas horribles: non me deixar ir xamais ao colexio coa roupa que me apetece; marearme con mil preguntas cada vez que saio; quitarme o móbil ás dez da noite coa escusa de poñelo a cargar; non deixar que me conecte nunca desde a cama (nin sequera as fins de semana!) ou peor aínda non permitir que teña o ordenador no meu cuarto. Si, si, iso é o peor: ter que facer os deberes na cociña só porque ela quere «controlar o que fago» cando me conecto á Internet; e ter que soportar que, de cando en vez, se poña detrás de min e mire a pantalla por encima do meu ombreiro só para saber se fago algo que non lle gusta. E iso ponme moi nerviosa! Que queres que faga coa cantidade de traballos que me poñen os profes? pregúntolle, a ver se transixe. Ademais, xa son maior, mamá, sei moi ben cales son os perigos da Internet. Pero nada, a miña nai non é das que se deixan 13

12 convencer facilmente. É coma se non se fiase de min. Nin sequera me deixa ter a Internet no móbil! É incrible! Papá mírame apertando os dentes e como dándome a razón, pero el tampouco sabe que facer para convencer a mamá. Ningún dos dous o sabemos. Nunha ocasión o meu pai dixo: Non é que mamá non se fíe de ti, Xenia. É que na Internet existen perigos que agora non podes entender e que nos dan moito medo. Aos dous. Sei perfectamente que perigos hai na Internet, papá. Xa non son unha nena pequena. Papá sacudía a cabeza. Hoxe non, pero dentro duns anos entenderás o noso modo de actuar engadiu. Creo que non vos entenderei nunca rosmei eu, e papá botouse a rir. Con papá é moi fácil rir. Iso é o que máis me gusta del. Podo falarlle de todo, porque nunca se pon nervioso coma mamá e porque nunca me trata coma se tivese dez anos. Non me importa facerlle confidencias ao meu pai. Aquela noite, por exemplo, case lle conto o de Marcelo. Morría de ganas de facelo, de dicirlle 14

13 que todo estaba cambiando de repente e como me sentía. Feliz, estraña, distinta. Había días en que non pensaba noutra cousa. Se llo dixese, seguro que non me botaría ningún discursiño deses típicos de pais e nais. Pero, contaríallo a mamá, e iso si que era un problema. Entre papá e mamá non hai segredos, sempre se contan todo. Por sorte, souben calar a tempo. Por sorte? 15