LEITZARANEKO MEATZEEN SEKRETUA

Transcripción

1 Idazlea: Joxe Ramon Berrondo LEITZARANEKO MEATZEEN SEKRETUA Orain dela 15 urte 4 mutiko aurkitu zituzten hilda. Baina ez galduak hotzez edota gosez hilik, norbaiten golpeengatik baizik. Orduan hasi zen Goiburuko bost mutilen abentura. Nik Miguel izena dut, abentura hori bizi izan zuen mutiletako bat. Orain 22 urte ditut baina abentura hasi zenean 12. Horregatik orain kontatuko dizuet duela 10 urte gertatutako istorioa. Abentura 1990-eko ekainak 23 an hasi zen. San juan gauean, joan ginen leitzaran aldera. Horain leitzaran paseatoki bat da,1990-erako ere paseatoki bat zen, baina XVI giizalditik XIX gizaldi hasierara industriagunea izan zen. Orduan, esan bezala ekainaren 23-an atera ginen 5 mutilak. Antton, ez hain altua baina oso ausarta; Joxetxo, mutil oso indartsua; Pedro, oso leiala; juantxo, harroa baina beti laguntzeko prest eta ni, Migel, txikiena eta habilena. Gau horretan prestatu genuen dena hurrengo goizean leitzaranera abiatzeko. Goizeko12:00-etan Txertoeta baserritik Sorginen zubira hasi ginen jeisten, bapatean basurde batek eraso egin zigun eta Antton basurdearen-gana joan zen, Juantxo atzetik zuela. Anttonek motxila ireki eta aitareneskopetarekin tiro egin zion basurdeari, hau, akatuz. Motxilan eskopeta gorde eta aurrera segitu genuen. Azkenean Leitzaran hasierara iritsi ginen, eta aurrera jarraitu genuen 5. kilometrora iritsi arte, Txapelarara, eta hor hasi ginen montatzen lo egiteko denda kanpainak.

2 Aurretik akatu zuten basurdea ekarri zuen Joxetxok, zerbait jateko. Labana atera eta basurdea garbitzen hasi ginen, Pedro eta ni. Bitartean besteek egurra lortu eta sua egin zuten basurdearen haragia erre ahal izateko. Afaldu ondoren oso nekatuak geun denez lo zakuetara sartu ginen. Lotan geundela soinu batek esnatu gintuen eta beldurtu egin ginen, azkenean Anttonek burua atera eta ontza bat ikusi zuen. Ontzak izututa alde egin zuen. Orduan Joxetxok hauxe esan zigun: --Nire aitak behin esan zidan, (ontza donostiko batek ikusten badu, ez dela berdina Andoaingo batek ikustea bezala). Harriturik Anttonek esan zuen: --Nire aitonak esan zidan Andoaingo eleserkietan ontza jainkotzat hartzen dela. Anttonek hori esanda denak aho zabalik gelditu ginen, eta berriro ere loari eman genion. Hurrengo egunean trasteak motxiletan sartu eta aurrera jarraitu genuen 5 mutilek. Hiru kilometro aurrereago lehen plaia deitzen zioten tokira iritsi ginen, berez presa bat zen. Gelditu egin ginen presan ia ordubiak zirelarik. Eseri egin ginen bezperako basurde errearen sobrak jatera. Jan ondoren hirurak izango ziren eta aurrera jarraitu beharrean presan bainatu eta arrantzatu genuen. Bi ordu pasa ondoren dena gorde genuen eta aurrera jarraitu genuen motxilatik bost amuarrain zintzilik geneuzkala. 2 km. aurrerago joan ginen eta Ollokin azaldu ginen. Olloki sugetoki handi bat zen eta da, Ollokin sartzean justo momentu hartan Juantxo

3 handikeritan zebilen eta suge batek kosk egin zion, hor joan zitzaizkion handikeri guztiak. Eskerrak motxilan botikina geneukala bestela negar malko guzti hoiekin Olloki guztia ondoratuko genuen. Malkoak bukatu zitzaizkionean, garai bateko Olloki geltokiaren atzean jarri genituen denda kanpainak. Hori egin eta gero sua prestatzen eta amuarrainak garbitzen hasi ginen. Orduak eta orduak pasa genituen hamarretan afaldu ahal izateko. Afal ondoren ohera joan ginen jakinda urrengo egunean 7 kilometro egin behar genitugula. Goizeko seitan esnatu ginen patxadaz gosaldu ahal izateko. Trasteak bildu eta bederatzitan atera ginen Bizkotx meatzeen aldera. Ibilbide gogorra zen eta horregatik akuaedukto batean gelditu ginen jatera. Jaten hasterako eguardiko hirurak ziren, 4,5 kilometro eginda genituen jadanik, eta hiru kilometro baina gutxiago falta zitzaizkigun Bizkotx-era iristeko.arratsaldeko lautan jaten bukatu genuen eta aurrera jarraitzeko prest geunden. Arratsaldeko seietako Bizkotx-en geunden, eta bapatean soldatzaile bat ikusi genuen eta berak gu ikusterakoan ihes egin zuen. Gu bere atzetik joan ginen eta azkenean meatze bat ikusi genuen bagoneta eta guzti. Orduan Anttonek ezer esan gabe, ni eskuetan hartu eta bagoneta batean sartu ninduen eta bera ere sartu zen bagonetan. Hori ikusita Juantxo eta Pedro gure atzeko bagonetan sartu ziren eta Joxetxo aldiz gure aurrekoan makinistaren tokian. Joxetxok frenoa askatuko zuela esan zuenean, Juantxok beldurturik ohiukatu zuen: --Oraindik ez!

4 Eta Joxetxok erantzun: --Noiz nahi duzu askatzea? Horrela pasa zituzten minutu batzuk azkenean beste guztiak nazkatu zirenean, Joxetxok frenoa askatu zuen. Izugarrizko abiaduran atera ginen, atrakzio parke bateko montaina errusiarra zirudien. Beheraino iritsi ginenean eman zigun inpresioaz e- zin genuen hitzegin. Bagoenetatik jeitsi ginenean beste kilometro bat ibili ginen, azkenean burnia ateratzeko tokira iritsi arte ehundaka langile zeuden, eta baita ere bazeuden latigoarekin joka ari zitzaizkien tipoak, lana gelditu ez zedin. Azkenean goran ikusi genuen soldadorea gelditu eta galdera batzuk egin genizkion. Argitu zigun han lanean zebiltzanak aberats baten preso zirela. Aberats horrek ez zuen nahi Leitzaran paseatokia izaterik, baizik eta industria gunea. Ez zien beraiei soldata ordaintzen eta ez janaririk ematen orduan hiltzen zirenean, lurrean botata uzten zituzten eta karrilean paseatzen zegoena lanean jarri. Diru asko lortzen zuen, baino hildako asko ere. Orain dela gutxi lurra bota zuten ez ibiltzeko hildakoen gainean.hori entzunda erreskate plan bat egiten hasi ginen. Lehenengo eta behin pentsatu zuten nondik atera beharko ziren. Orduan pentsatu zuten soldatzaileari deitzea, eta esan zuen: - Hemendik ateratzeko modu bakarra, airezko kableetatik dabiltzan bagonetetan exeritzea eta itxoitea da. Lehenengo puntua ondo jakinda bigarren puntura joan ziren, nola lortuko zuten latigodunak ez enteratzea joan ginela lanto-

5 kitik? Orduan nik, Migelek, esan nuen: -- Nire aitonak lo hartzeko erabiltzen dituen pastilak domadoreen edarietan nahastu eta itxoin edan arte. Baina Anttonek galdetu zidan: -- Eta pastila horiek zenbat denbora irauten dute? Eta nik erantzun nion: --Hamar ordu. Denei oso ondo iruditu zitzaien. Eta plana abiatu genuen, bi ordu itxoin genituen denek lo hartu arte. Eta lo hartu zutenean bagonetan igotzen hasi ginen pixkanaka. Bagonetak ez zihoazen oso azkar, denak igo zirenean 5 km orduko abiadura aldatu eta 20km. abiaduran jarri zituzten, ziztu bizian igo ginen gora. Baina hain errez ez genuen ihes egin, igo ginenean zaindari askok apuntatu gintuztenten eskopetekin. Gauzak horrela Anttonek bere eskipetarekin defendatzen hasi zitzaigun. Antton defenditzen ari zela gu korrika atera ginen natur bide aldera eta hortik mobilez deitu genien basozainei laguntzera etortzeko. Baina basozainei abisatu ondoren nora joan behar zuten, bapatean lantokiko nagusia metraileta batekin atera zen tiroka. Ehun langiletik hamar hil ondoren jberaien aurka joan ginen 90 laingilekin batera, azkenean Anttonek tiro bota zion nagusiari. Anttonek lan harrigarria egin zuen, nagusia hil zuen, baina hiru zaindari baita, horregatik Antton kartzelera eraman

6 zuten hamar urterako. Egunero joaten ginen lau lagunak Antton bisitatzera. Goiburura bueltatu ginenean 90 langileei jana eta edaria eman genien. Baina dena ez zen ondo atera,anttonen aita eta amari kontatzean Antton kartzelean zegoela, ia atake bat eman zien. Gaur hamargarren urteurrena da abentura igaro zela eta horregatik gaur atera da Antton kartzeletik. HARA ZER NOLAKO SAN JUAN GAUA!!! Ala bazan edo ez bazan sar dadila kalabazan eta atera dadila Martin Ugalde lehiaketan.

7 Idazlea: Olaia Garcia GAUZA TXARRAK ON BILAKATZEN Orain dela urte batzuk neska batek hamar urte zituela gertatu zen istorio hau. Neska honek Aixa izena du eta momentu horretan Afrikan bizi zen, orain berriz hemen bizi da, gure artean. Bere familia oso txiroa zen. Egunero hogei kilometro egin behar zituen eskolara joateko eta beste hamabost kontrako aldera ura lortzeko. Hura baizen la miseria. Bera zen familiako umerik zaharrena eta beste zazpi anai arreba zituen. Hala ere oso pozik bizi ziren. Familia guztia batera bizi ziren, aiton-amonetatik hasita haur txikietararte, txabola txiro batean. Hauetako egunbero batean eskolatik itzulitakoan Aixari bere aitarekin Urbila joateko eskatu zioten. Eta noski, Aixa oso neskatila zintzoa denez eginbeharra bete zuen. Hortaz, hor zihoazen aita eta alaba, poz-pozik beti bezala. Hain bide luzea zen, baina, hala ere motza egin zitzaien gauza asko zituztelako elkarri esateko. Alabak bere aitari eskolan ikasitako matematikak erakusten zizkion eta aitak alabari bizitzako oinarriak. Azkenik, iritsi ziren iturrira baina hau jendez betea zegoen eta, orduan, bost kilometro urrunago zegoen beste iturri batera jo zuten. Han ez zegoen inor. Haiek behar zituzten hamar litroak bete eta herrixkara bidean jarri ziren baina gaua egin zitzaien ustekabean. Orduan, errepide iskinan gelditu ziren lotan. Gauerdian soinu oso arraro batek esnatu zituzten. Medicos sin fronteras -eko todoterreno bat zen eta urgentzi batera zihoala zirudien. Ondoren, aita-alabak inportantea ez zelakoan lo hartu zuten. Normala iruditu zitzaien zeren eta jende askok ematen du jana eta arropa Afrikara. Hurrengo goizean aitak alaba esnatu eta biak martxan jarri ziren. Bide luzea zeukaten eta ura eraman behar zutenez luzeagoa zirudien. Bidean zehar

8 zihoazela Aixa eskola galdu zuelataz konturatu zen, eta orduan zigorra izango zuelataz. Bere umore polita galdu zuen, inoiz ez zuelako eskola egun bat galdu. Berarentzat eskola eta familia zen zuen altxorrik preziatuena. Azkenik iritsi ziren herrixkara eta jendea haiei itxaroten zeuden, egarri asko zutelako. Aixak hamar litroak hor utzi eta korrika joan zen eskolara. Hara iristean, denak berari begira jarri ziren eta andereñoa oso haserre zegoen berarekin. Jarraipeneko klase ordu guztiak zutik paretari begira egon behar izan zuen. Baina bera pozik zegoen, zeren eta hau lehenengo aldia zenez ez zion kalera atera ezta puntu gorri bat jarri, hau da nota jaitsi. Hortaz bere buruari zin egin zion ez zela berriro hori gertatuko. Azkenik eskolako txirrinak jo zuen eta bere lagunekin batera herrixkarako bidean jarri zen. Bere sorterrira iritsi zenean Hori zen, bai, hori infernua! Ezin zuen sinetsi ere egin. Hori guztia Medicos sin fronteras eko sendagilez beterik zegoen. Orduan Aixa anbulantzia baten ondoan zegoen sendagile batengana hurbildu eta zer gertatzen zen galdetu zion. Honek erantzun hau eman zion: -Malaria da, uretan aurkitzen den gaixotasun bat. Jarraian Aixak hau galdetu zion: -Eta nola iritsi da honeraino? Honela esan zion sendagileak: -Gure teoria hau da Atzo norbait ur bila joan zen, baina iturri printzipala jendez gainezka aurkitzean bost kilometro urrunago dagoen iturri debekatura joan ziren. Iturri hori malariaz gainezka dago, baina haiek ez zekitenez malariadun ura ekarri dute hona. -Ooooo ez!!!! Ni izan naiz, nire aitarekin atzo ur bila joan nintzen. -Eta esan dudan teoria egia al da?

9 -Bai, oso-osorik. -Beno, zu orain lasai. Nola duzu izena? -Aixa. -Bada, Aixa asko sentitzen dut baina zure familiar guztiak hil egin dira. Umezurtzen autobus horretan sartu behar zara, maitea. Eta honela hasi zen Aixaren bizitzako hurrengo zatia, umezurtza izatearena. Hasieran oso beldurturik zegoen, han ez zuelako inor ezagutzen baina hilabeteak igaro ala, lagunak egin eta beldurra galtzen joan zen. Jada hamahiru urte zituela, haietako egun lasai batean azal txuriko bikote bat agertu zen ume bat adoptatzeko gogo ikaragarriarekin. Umezurtz guztiak poz-pozik jarri ziren, zeren eta bi pertsona etortzeak haurretakoren bat toki hartatik aterako zelaren seinale zen. Bikoteak ordu asko umeei begira pasa ondoren Aixarengana iritsi zirenean, Aixari irribarre handi bat bota, honek itzuli eta denak barrez hasi ziren. Orduantxe jakin zuen bikote hark Aixa zela adoptatuko zuten neskatxa. Aixa hauekin batera joan zen bizitzera Italiako herrixka batera. Han bere bizia berriro ere hasi behar izan zuen. Oso gogorra egin zitzaion hasieran, baina gero lagun handiak egin zituen eta haiekin oso ondo pasatu ohi zuen arratsaldero. Oso nota onak atera ohi zituen, eta horrek, ikasketa onak egitera bultzatu zuen. Eta noski, nota horiekin medizina ateratzea lortu zuen. Arrazoi asko izan zituen medizina atera nahi izateko, baina bat zen horietan garrantzitsuena, bere herrikoei lagundu. Bere bizitza gauza batera mugatu zuen, ONG batean sartu eta familia txiroei lagundu.

10 Jada berrogei urte zituela bere herrira joateko agindua pasatu zioten, eta hau nola ez poz-pozik joan zen. Hara joan eta familiei malariaz salbu egoten lagundu zien. Baina bazen neskatxa bat negarrez bere familia osoa galdu zuelako. Aixa errukituta, alaba bezala hartu eta Italiara eraman zuen. Orain oso ondo dabiltza ama-alabak parkean eta agian handiagotan Aixak istorio polit hau kontatuko dio bere alabari.

11 Idazlea: Yone Vitoria ESAN GABE UTZITAKO HITZAK Beltza, dena beltza ikusten dut, baina bat batean argi distiratsu bat sumatzen dut. Buruko min ikaragarria daukat, baina pixkanaka - pixkanaka dena antzematen hasten naiz, jende asko dago nire inguruan, zer gertatu da? Gauzak gogoratzen ditut, nire gaixotasuna, nire familia, eta bera Nire burua oraindik ez zen gaixotasunaren larritasuna jabetzen, baina nik uste baina larriagoa zen neukan minbizia. Esnatu nintzenean, medikuak nire ama gelatik kanpo eraman zuen, eta bitartean ni nire ahizparekin gelditu nintzen. Kezkatu egin ninduen, nire ahizpari gelatik irteteko eskatu zion. Bakarrik geratu gienean eskutik heldu zidan eta negarrez jarraitzen zuen, bat-batean niri ere malko bat atera zitzaidan ez nekien zer gertatzen zen, baina ezin zen ezer ona izan. Amak maite ninduela esan zidan eta gero medikuak nire gaixotasuna gehiegi hazi zela esan ziola kontatu zidan, eta berak laster hilko nintzela esan zidan. Ezin nuen sinetsi ez nekien nola erreakzionatu, eta negarrez hasi nintzen. Amak besarkatu egin ninduen, eta gero nire ahizpari dena kontatzera jo zuen. Nire ahizpa negarrez besarkatu egin ninduen ere, eta nik etxera joan nahi nuela esan nien. Medikuek baietz esan zidaten. Etxera iritsitakoan nire amari esan nion ez nuela nahi inork jakitea hil egingo nintzela, bestela ez zuten berdin jokatuko nirekin. Ondoren gelara joan nintzen eta han pentsatzen hasi nintzen, inoiz ez nion muxurik emango mutil bati, ezingo nion esan Aitorri berataz maitemindua nengoela, buruari bueltaka egon nintzen egun guztia Eta jada berandutu egin zen, afaldu gabe ohean sartu nintzen. Gaua oso motel igarotzen zen, ezin nuen lorik hartu Aitorrengan pentsatzen, altxa eta idazten hasi nintzen. Bukatutakoan, lasaiago sentitu nintzen, eskutitzean sentitzen nuen guztia kontatzen nion Aitorri eta horrek pisu handi bat kendu zidan. Hurrengo goizean oso gaizki nengoen, eta amari esan nion. Berak medikuari deitu zion, medikua iristen zen bitartean nire ahizpari eskutitza Aitorren postontzian uzteko esan nion, eta berberak horrela egin zuen. Aitorren ikuspegia:

12 Nekatuta esnatu nintzen eta gainera euria ari zuen, ez zintzen egun guztian etzetik aterako. Gosaldu eta gero postontzira hurbildu nintzen, ez nahi nuen eta bustita egon. Etxean, eskutitz bat niretzako zela konturatu nintzen, eta hori hartu eta nire logelara joan nintzen. Bertan ohean etzan eta irakurtzen hasi nintzen, horrela esten zuen eskutitzak: Egia esan ez dakit zergatik nagoen hau idazten. Dagoeneko berandu izango da baina esan beharra neukan. Hainbeste dut zuri esateko ez dakidala nondik hasi ere. Badakit, zutaz maitemindu nintzen momentutik abiatuko naiz, oraindela hiru urte izan zen, lagunak izaten hasi ginenean, Ni atentzioa erakartzen ez duten mutilotaz maitemintzen naiz, nigan fijatu daitezken bakarrak direla iruditzen zaidalako, eta gainera ni baina hobeagoak diren neskak kendu ezingo zintuztelako. Beno nik badakit maitemintzea ez dudala gustuko baina hori ni neure burua maite ez dudalako da. Denbora asko egon nintzen zugan pentsatzen, eta zutaz maiteminduta nengoela esateko dudetan. Nire lagun batek ni zutaz nengoela zekien, beraz hori galdetu nion. Hark bi gauza gerta litzatekeela esan zidan, bat lagun bezala galtzea eta bestea maiteminduen txorakeriak egitea zen. Zuri esatea aukeratu nuen, banekien asko jokatzen nuela baina esan egin nizun. Zuk ez zenuen ezer esan, eta horrek beldurtu egin ninduen, momentu hartan nire bihotza oso azkar zebilen, galdu nizula uste nuen, baina zuk ezer pasa ez balitz bezala jarraitu zenuen. Alde batetik poztu egin ninduen, baina beste aldetik ez. Momentu horretan nahi nuen bakarra zutaz ahaztea zen, baina hori ez zen hain erraza. Denbora aurrera zioan, eta dena berdin jarraitzen zuen, ni zutaz maiteminduta noski. Egun batean nire lagunak zuri ateratzen eskatzeko esan zidaten, eta horrela egin nuen. Zuk erantzun zenidan arteko denbora oso luzea iruditu zitzaidan, eta bihotza ahotik aterako zitzaidala uste nuen. Bina okerrena, sentitu nuen etsipena izan zen ezetz esan zenidanean. Beno hori ahazten joan nintzen eta dena normaltasunera itzultzen hasi zen. Eguberrietako oporrak ziren, eta ez zegoen momentu bat zutaz ez nintzena gogoratzen, dena zurekin erlazionatzen nuen. Eskolan hasi ginenean egunero gehiago gustatzen zenidan, eta egun horietako batean inoiz baina ederrago ikusi zintudan, hain gustuko ditudan koadrozko atorrarekin. Urtero bezala eskiatzera joan ginen, eta eguna nik pentsatzen nuen baina hobeto bukatu zen. Bueltako autobusean zu nire atzean eseri zinen eta orduantxe ahaztezina den momentu bat igaro zen, zure eskua eta nirea sentitu egin ziren, zure eskuak hain dira leunak eta

13 beroak, zu ukitzean mundua geldi dagoela dirudiela. Momentu hori nire buruan gordeta geratu zen, baina seguruenik zuk ez duzu gogoratuko ere. Urte bat geroago Tuentin nengoela zuk hitz egin zenidan, eta bat batean bote handi bat eman nuen ohetik, ezin nuen sinetsi irakurtzen nengoena, ateratzeko eskatzen ari zenidan?!? onegia zen egia izateko; segundo bat bakarrik igaro zen baietz esateko, baina esan nuenez onegia zen egia izateko, dena gezurra zen, zure lagun bat zela esan zenidan eta dena pikutara joan zen. Negarrez hasi nintzen urte bat igaro nuen zurekin disimulatzen, orain broma batengatik dena pikutara joateko, baina jadanik ez zegoen atzera egiterik. Nik ez dakit nola gezur bat sortu nuen zutaz maiteminduta ez nengoela sinestarazteko, eta zuk sinetsi egin zenidan. Hori duela urte bat izan da baina oraindik egunak dituen hogeita lau orduetatik hemezortzi zugan pentsatzen nago. Oraindik ere Miley Cyrusen Stay abestia entzutean negarrez hasten naiz zurekin abesti hau dantzatu nuelako. Oraindik ere gogoratzen ditut zurekin pasatako momentu on guztiak baina horiek bezain ondo gogoratzen ditut momentu txarrak. Zuk ez baduzu sinesten ere nik sentimenduak dauzkat. Eta eskutitza honekin bukatutzat ematen dut. Muxu handi bat. Maite Zaitut. Maider Ezin dut sinetsi hainbeste min egin diot? Ez nekien guzti honek horrenbeste mindu zionik, eta gainera ez nintzen gogoratzen berak eskutitzean kontatutako erdiaz. Nik zer sentitzen dudan esatera joan behar naiz, konturatzen ari naiz ez dudala uste norbaiti hainbeste inportatzea, agian bera da nire bizitzako neska, sentitzen dudan guztia kontatzera joan beharko naiz. Bidetik ezi nuen gai hori ez zen beste gauza batzuetan pentsatu, beratz sentitzen nuena nik usten nuena baina indartsuagoa da, mozoloa naiz lehenago ez ohartzeagatik, eta modu hartan sufritzen uzteagatik. Konturatu nintzenerako bere etxe aurrean nengoen eta ezer gehiago pentsatu gabe txirrina jo nuen. Bere amak ireki zidan atea, baina bere aurpegia atentzioa deitu zidan, eta bere ahizpa negarrez ikusi nuen. Momentu hartan ez nuen ezer ulertzen. Azkar zer gertatzen zen galdetu nien eta bere amak kontatu zidanean, atsekabea eta tristura sentitu nuen, eta malkoa atera zitzaidan. Mundua buru gainera erori zitzaidala uste nuen eta nire begietatik malkoak ateratzen jarraitzen zuten. Niri ez zidan esan minbizia zuela, ez zuen inoiz komentatu eta hilda zegoela esatea esan

14 zidaten okerrena izan zen. Ezin nuen sinetsi, inoiz ezingo niola esan zer sentitzen nuen, eta momentu hartan korrika hasi nintzen. Ez nekien oso ondo nora nioan nahi nuen bakarra leku hartatik ihes egitea zen, denetik eta denetatik ihes egitea, baina laster nekeak gelditzea behartu ninduen. Lekua momentuan ez nuen oso ezaguna, baina argazkietan ikusia nuen. Gogoan dut! Leku hau Maiderren gogokoena zen, berak baso magikoa deitzen zuen. Ni lurrean erortzen utzi nintzen, eta nola lortuko nuen Maider saritzea pentsatzen hasi nintzen. Gauza bat pentsatu nuen, eskutitz bat idatziko nion, eskutitz horretan beregan sentitzen nuen guztia eta pentsatzen nuena jarriko nuen. Bueltako bidean eskutitzean idatziko nuena hausnartzen hasi nintzen eta jadanik banekien. Etxera iritsitakoan paper bat eta boligrafo bat hartu eta horrela hasi nintzen: Hainbeste dut zuri esateko eta eskertzeko, alde batetik barkamena eskatu beharko nizuke gaizki pasa duzun momentuetan zurekin ez egoteagatik. Bina esaten duten bezala ez zara ohartzen daukazuna galtzen duzun arte. Azkenik zerbait esango dizut. Maite Zaitut, hori da nahi nuena, baina esateko denborarik izan ez dudana. Agur,Muxu handi bat, Maite Zaitut Aitor. Horrela nire eskutitza bukatutzat eman nuen, eta azkar metxero bat hartzera joan nintzen, hondoren gauza bat pentsatu nuen horretarako behar nuena balkoira eraman nuen. Bertan eskutitza erre nuen, eta ondoren bi puxikatan CD bat lutu nuen, bertan Miley Cyrusen abestia zegoen, eta hori hartuta ihes egiten utzi nion. Puxikak joaten ziren bitartean ni abestia abesten joan nintzen malkoak erortzen zitzaizkidan bitartean. Azkeneko gauza garrasiz esan nuen. Eta bi hitz horiek garrantzitsuenak izan ziren: Maite Zaitut!! AMAIERA